Tijdens het PIANOo-congres op 7 juni zette ik het volgende berichtje op Twitter:
Soms lijkt een inkoper op Calimero: bestuur is groot en ik ben klein. Meer beroepstrots graag!
De aanleiding voor dit berichtje was de uitkomst die PIANOo, voorafgaand aan het congres had uitgestuurd. Inkopers van de overheid zijn goed in hun vak, vinden dat ze goed bezig zijn, ze doen de juiste dingen en houden ook van hun werk. Alleen, ze worden niet begrepen; zo vinden ze zelf. Vooral het bestuur van de eigen organisatie moet het ontgelden. Ze snappen het niet en ze luisteren niet. Daar zit een kern van waarheid in. Ook is het waar dat bestuurders vaak een afweging moeten maken, een afweging die soms haaks op die van de inkoper staat. Is dat erg? Nee, wel vaak lastig. Voor de inkoper dan, want de bestuurder is de baas en de baas beslist. Heel simpel.
Dat dit leidt tot collectief Calimerogedrag (zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk, oh nee) snap ik minder goed. Want wat gebeurde er vervolgens? De groep verdeelde zich die dag over zo’n veertig deelsessies. Veertig?? Jawel! Een ongekend groot aantal en allemaal verzorgd door collega’s en we hadden aanbod voor nog wel meer sessies. Collega’s die dus allemaal wat te melden hebben en aan de reacties te merken was het nog zinnig ook. Er is dus zat kennis in huis.
Maar dan de typerende reactie van een deelnemer: Tjonge, veel van wat hier verteld wordt, doen wij al! En ik hoorde het lelijke eendje zachtjes kwaken. Waarom vertelde die deelnemer dat niet eerder. Zou hij het ook aan het bestuur verteld hebben; die leuke, nuttige, innovatieve dingen die inkoop allemaal doet in het belang van de organisatie? Weten de vakinhoudelijke collega’s hoe hij markt heeft afgestruind en uitgedaagd heeft om precies datgene te krijgen wat die collega nodig had en wat vaak nog meer is dan ie verwachtte? En tjonge, die prijs veel ook nog eens mee. Zouden ze het allemaal weten? Ik denk het niet.Het lelijke eendje durfde niet te kwaken.
De snaterparadox gaat ook op voor de domme gans. In het bedrijfsleven is het allemaal zo goed geregeld zegt de gans. Als wij dat hier zouden hebben dan… Als ik zoveel zo weten dan…. Daar zijn ze zoooo professioneel.. Dan blijkt dit al heel snel een verkeerd beeld als je met mensen van het bedrijfsleven praat. Daar is men ook op zoek naar nieuwe inzichten, andere methodieken. Daar lopen ook “domme gansjes” rond die behoefte hebben aan een PIANOo, aan een NEVI, daar lezen ze ook vakbladen als DEAL!, lopen ze ook beurzen en congressen af.
Is dat dom? Welnee, inkoop is een heel mooi vak dat gelukkig nog steeds in beweging is. Zo sterk in beweging, dat er maar weinigen zijn die het hele plaatje in beeld hebben. Er is tenslotte ook maar één Moeder de Gans die alle verhaaltjes vertelt. Daarom hoef je je echt niet te schamen dat je niet alles zou weten. Geen domme gansjes dus in deze sector!
De inkoopprofessionaliteit van de overheid neemt hand over hand toe. Zo sterk zelfs dat de Calimero’s onder hun dop vandaan durven te komen. Ze zijn niet meer in hun Eendje, maar maken een belangrijk deel uit van een organisatie. Ze mogen zich gerust laten zien en mogen best wat luider snateren.
En het lelijke eendje dan? Dat is niet voor niets een sprookje. En het einde van het sprookje kennen we allemaal: het lelijke eendje verandert in een prachtige zwaan. Is het een wonder dat Frank de Reij, Chief Procurement Officer van AirFrance KLM is verkozen tot CPO van het jaar 2011 en nu door iedereen bewonderd wordt? Ik zie het beeldmerk van de KLM en weet het antwoord…
De beroepstrots is er. Het overheidsinkoopvak gaat een heel grote vlucht nemen!
